In deze Spotlight spreken we haar over de rol van muziek in haar jeugd, hoe ze bij het PAARD terecht kwam en welke persoonlijke eigenschap haar vooruit helpt in haar werk. 

“Al vanaf het moment dat ik muziekles had op school wist ik dat ik in de muzieksector wilde gaan werken. Ik heb zelf geen talent voor het spelen van een instrument, maar ik vond muziek zo interessant en tof dat ik dacht: er moet toch ook nog iets zijn voor mensen die geen muziek maken? Gelukkig kwam ik er snel achter dat er genoeg werk is in deze sector waar je geen muzikant voor hoeft te zijn. Het streven was: als ik zelf geen muziek kan maken, dan wil ik muzikanten helpen om het beste uit hunzelf te halen. 

 

Bij de platenzaak had je vroeger foldertjes liggen waar de Top 40 van die week instond die ik verzamelde. Ook keek ik onwijs veel MTV, TMF en The Box om maar up to date te blijven van nieuwe muziek. Veel van mijn klasgenoten waren niet zo op de hoogte van de trends en ik vond het heel leuk om die persoon te zijn waar mensen aan vroegen welke muziek hip was. Deze interesse begon op de middelbare school. Op de basisschool was ik vooral fan van boybands. Ik was obsessed met 3T, de neefjes van Michael Jackson. 

 

Het klinkt cliché, maar ik ben uiteindelijk echt de muziekscene ingerold. Na de middelbare school wilde ik op de kunstacademie de opleiding tot illustrator volgen. Ik werd niet gelijk aangenomen, maar toen ik toch ergens terecht kon werd ik niet gelukkig van de opleiding. Ik besloot om iets compleet anders te doen en zo ben ik Cultureel Maatschappelijke Vorming aan de Hogeschool van Rotterdam gaan studeren. Ik vond de crossover tussen het maatschappelijke en het culturele interessant. Je leert hoe je mensen kan betrekken bij de maatschappij én je krijgt les over verschillende kunstvormen.

 

Mijn eerste echte werkervaring binnen de muzieksector was toen ik het tourmanagement ging doen van Arts The Beatdoctor en Gery Mendes. Arts The Beatdoctor is een triphop artiest uit Utrecht en maakte onderdeel uit van Kytopia. Gery Mendes is een Rotterdamse artiest die onder de naam GMB ook in het Hiphop orkest van Kyteman zat. Hiphop is de rode draad geweest bij het begin van mijn carrière.

 

Bij PAARD startte ik als receptioniste. In die tijd maakte ik al programma, waaronder concerten en clubavonden bij BIRD, Melkweg en Paradiso en was ik tourmanager van Shirma Rouse. Ik was dus al behoorlijk ervaren. Er kwam een moment dat ik het niet meer trok om achter de receptie te zitten. Ik zei toen tegen Majel (directeur PAARD) dat ik ontslag wilde nemen. Ik had ook al een andere baan gevonden om programma te maken. Toen kwam zij met een tegenvoorstel om me als freelance programmeur in te zetten, wat ik met veel plezier aannam. Ik ben een hele week weggeweest bij het PAARD en vervolgens in een andere hoedanigheid teruggekeerd. Bizar hoe dat is gelopen. 

 

Ik heb veel verschillende stages gelopen en héél veel vrijwilligerswerk gedaan om uit te vogelen wat ik nou echt wilde. Eigenlijk was dat al snel duidelijk, alleen is het heel lastig om je voet tussen de deur te krijgen als je geen netwerk hebt. Ga maar eens naar een festival en zeg “hallo, hier ben ik. Ik wil werken bij jullie”. Dat werkt vaak niet zo helaas. Via stages en vrijwilligerswerk kun je zo’n netwerk wel bewerkstelligen. Ik ben blij dat ik zoveel heb geprobeerd want daardoor is mijn netwerk nu heel breed.

 

Mensen zeggen vaak dat wanneer je rijk wilt worden, je niet in de culturele sector moet gaan werken. Ik had die verwachting zelf ook niet, maar ik had het werken met artiesten wel geromantiseerd. Dan kom je op de mooiste plekken, gaan alle deuren voor je open en wordt de rode loper uitgerold, dacht ik. Uiteindelijk zit je soms in een kelder zonder ramen met lauw bier en een natte pizza. Het is niet altijd even romantisch. Ook het beeld dat iedereen aardig tegen je is of dat je op handen wordt gedragen is gewoon niet waar. Misschien de artiest wel, maar jij bent niet de artiest. 

 

Mijn nieuwsgierigheid is een eigenschap die mij helpt binnen mijn werk. Toen ik in Den Haag kwam wonen kende ik niemand. Ik ben aan iedereen die ik tegenkwam gaan vragen wat er speelde in de stad en onwijs goed geholpen door zoveel toffe mensen. Ook ben ik onbevooroordeeld. Als ik je niet ken maakt mij dat helemaal niet uit in de samenwerking. En als ik een keer iets met je mee heb gemaakt wat niet zo leuk was, betekent dat niet dat het de volgende keer niet beter kan gaan.  

 

De corona tijd was echt verschrikkelijk. Vooral in het begin, toen er nog zoveel onduidelijk was. We wisten alleen maar dat er een of ander helle virus bestond wat alles platlegde. Ik denk dat ik elke dag heb gehuild omdat ik dacht dit nooit meer goed zou komen. Ik zag geen perspectief en ik dacht dat ik een ander vak moest gaan leren. Dit veranderde toen we met het PAARD ons op streaming stortten. Daar kregen we het gevoel van dat we mede de sector gaande hielden en dat we artiesten nog steeds kwaliteit konden bieden. Dat maakte mij optimistischer. 

 

Het is bizar hoe onze collega’s van techniek zich hebben omgeschoold. Zij rijden ineens met camera’s op dolly’s en draaien hele digitale producties. Ik heb diep respect voor de omschakeling die ze hebben gemaakt. 

 

Wanneer ik op pad was als tourmanager hoorde ik wel eens “zullen we er nog een microfoon bij zetten?”. Dan moest ik aangeven dat ik de tourmanager was en niet een achtergrondzangeres. Het is niet lelijk bedoeld, maar het is wel een stereotype om te denken dat ik één van de backing vocalisten ben omdat ik een vrouw van kleur ben. Dit lijkt nu vanwege de Black Lives Matter beweging en het opengebroken gesprek over racisme veel minder vaak voor te komen. Ik heb het idee dat er meer focus ligt op diversiteit binnen organisaties en programmering, waardoor ik naar voren geduwd wordt door veel organisaties. Soms denk ik dan wel “waar waren jullie tien jaar geleden?” Er ligt nu meer focus op mij als persoon en ik word eerder gevraagd om me ergens tegenaan te bemoeien. De nadruk op diversiteit vind ik een goede ontwikkeling en die beweging is ook nodig om concrete veranderingen te veroorzaken. Daar kan je een mening over hebben, maar het werkt wel. 

 

Ik zou het leuk vinden als er weer wat discotheken bij kwamen in Den Haag. Je hebt natuurlijk de PIP en discotheken voor pubers, maar ik wil nog meer clubs. Vroeger had je op Scheveningen clubs waar ik de meest wilde verhalen over hoor. Ook is het waardeloos dat het Magazijn dicht moest want wat een top initiatief was dat en een geweldige aanvulling voor Den Haag.

 

Er zijn ontzettend veel mensen met toffe ideeën in Den Haag en ik merk dat het vaak eng gevonden wordt om mensen uit de muzieksector te benaderen en te betrekken bij je idee. Mensen voelen een drempel, maar je moet daar schijt aan hebben. Ga mailen, bellen en DMen want nee heb je en ja kun je krijgen. Ook als ik je niet kan helpen kan ik je weer doorverwijzen naar andere organisaties die je verder kunnen helpen zoals GUAP, Cultuur Schakel en Popradar. Dat benadruk ik altijd: wees niet bang. Tuurlijk zijn er ook mensen die niet reageren, maar al heb je tien mails gestuurd waarbij één iemand reageert, dan heb je toch weer een lijntje. Ik reageer sowieso altijd, soms een beetje laat, maar altijd! Met PAARD hebben we nu ook een Paard Push Forward campagne om jonge makers te helpen bij hun project.” 

Benieuwd naar de muziek die Conchitta luistert? Check het hier. 

Credits:

Foto 1: Jassir Jonis

Foto 2: Wouter Andeweg